Na een paar weken van blog-stilte hier weer een berichtje.
Rare naam heeft dit blog he? Zal uitleggen waarom.
(Het is een best technisch verhaaltje. Dit blog wordt veel gelezen (inmiddels 98.000 maal geraadpleegd). Daar zitten ook lotgenoten bij die graag willen weten hoe dat gaat met medicijnen en de reactie van het lichaam daarop.Verder is het een logboek geworden voor onszelf zodat we nog eens terug kunnen lezen wat ons allemaal is overkomen.)
Direct na de stamceltransplantatie ben ik begonnen met het slikken van veel zware medicijnen. Een daarvan zorgt er voor dat de nieuwe stamcellen niet te enthousiast heel veel bloed gaan produceren (Neoral/ciclosporine). Dit klinkt natuurlijk raar want je wilt zo snel mogelijk naar waarden zoals die bij gezonde mensen horen (als dat kan).Toch moet dit proces geleidelijk gaan. Als de stamcellen heel erg veel bloedcellen in een keer gaan maken dan heeft mijn lichaam niet de tijd om aan de nieuwe stamcellen te wennen en loop je het risico dat de cellen mijn lichaam aan gaan vallen. Dit is een bekend verschijnsel en heet Graft versus Host disease (GvHd).
Ik schijf het bovenstaande niet zomaar. Anderhalve week geleden hebben we de Neoral gestopt. Dezelfde week begon ik me beroerd te voelen. Tussentijds bloed laten prikken, maar het Hb. was voor mijn doen nog prima, 5.6. Geen reden voor een bloedtransfusie dus (krijg je bij een Hb. onder de 5) en terug naar huis zonder duidelijke oorzaak waarom ik me beroerd voel.
Tevens direct beginnen met dagelijks 70 mg. prednison en een antischimmel middel (door de hoge dosis prednison is er een grotere kans op schimmelinfectie) en weer met een forse hoeveelheid Neoral aan de gang (2x300mg) per dag.
Tegenvaller dat ik hier last van heb gekregen, maar aan de andere kant is het (nog) geen grote ramp. De extra cellen ruimen de paar mogelijk aanwezige foute/leukemie cellen op, en we zijn er snel bij.
Bijwerking van de prednison is dat ik veel meer energie heb (en nee, ik heb nog geen dik hoofd). Fijn om na maanden van slapte wat extra energie te hebben, vooral omdat het ten goede komt aan de spieren in mijn benen. Oefenen gaat gemakkelijker als je weer een beetje door de kamer kunt lopen. Maandag weer terug voor controle. De huiduitslag is minder, heb geen last van mijn darmen, longen en lever.
Doordat ik meer kracht krijg heb ik eindelijk het hele blog van de afgelopen maanden doorgelezen (serieus, ben me rot geschrokken). Ik ben zo blij dat Marjolein dit zo nauwkeurig heeft bijgehouden, ik heb immers grote delen niet meegemaakt en kan zo toch teruglezen wat er allemaal gebeurd is. Daarnaast heb ik ook alle kaarten weer gelezen die we de afgelopen jaren hebben gekregen. Drie schoenendozen vol met hele hartelijke lieve kaartjes en wensen! Dankbaar zijn we voor al deze lieve woorden en aandacht. Het heeft ons heel veel steun gegeven om ondanks de tegenslagen door te gaan.
Vaker heb ik zo aan het einde van een blog bedankjes uitgedeeld. Dat wil ik nogmaals doen.
Droevig nieuws
Via de vereniging van mensen met mijn soort bloedkanker (MPN-stichting) ben ik in contact gekomen met Edward. Hij heeft een paar jaar geleden een stamceltransplantatie gehad en kreeg last van het hierboven geschreven Graft versus Host disease aan zijn longen. Bij hem werd het chronisch met als gevolg dat hij nog maar 15% longcapaciteit had. Hij leerde programmeren en was druk bezig voor de MPN-stichting. Ik heb met hem overleg gehad over mogelijkheden. Tot mijn grote schrik en verdriet ontving ik vorige week maandag een rouwkaart van zijn overlijden. Edward het ga je goed. Met jouw positieve instelling ben je een voorbeeld voor velen!
Sterkte voor alle familie en vrienden.